—————————————————-
Anka Novel
[Çevirmen: Kül]
[Prova Okuyucu: Kül]
—————————————————-
Bölüm 19: Rüya Dünyası
“İsteğini daha içten söyle,” diye emretti.
Clara denedi.
Sözleri hiçbir etki yaratmadı.
Neo parmaklarını şıklattı ve Paul’un Ölüm İşareti’nin şiddetli bir şekilde yutulmasını yeniden tetikledi.
Paul bir korkuyla uyandı ve kan donduran çığlıklar attı.
“N-ne yapıyorsun? Neden Paul’a zarar veriyorsun?”
“Seni uyarıyorum. Kraliçe ölürse, ikinizi bırakacağımı sanma.”
Neo’nun yüzünde karanlık çizgiler belirdi.
Kraliçeyi kurtarmak dışında hiçbir şey düşünemiyordu.
Fazla zaman kalmamıştı.
“L-lütfen kurtar b-beni… a-anne…,” diye hıçkırarak konuştu Paul.
Neo, onun acınası halini görünce kaşlarını çattı.
Ancak, Zalim Kraliçe’nin parmakları seğirdi.
Paul’u duymuş muydu?
Neo, Clara’ya baktı. Gözleri ona ne yapması gerektiğini söyledi.
Ağzını açtı
“An-anne, lütfen uyan… Ben… ölmeni istemiyorum.”
Zalim Kraliçe tepki verdi.
Neo, durumdan kurtulmanın bir yolunu bulduğunu düşündüğü anda, inanılmaz bir uyku hali onu sardı.
“Bana ne yapıyorsun?“ Clara’ya öfkeyle baktı.
“Ne?” Clara bağırdı. “Hey, sana ne oluyor?”
Sözleri, uyku durumunu onun yapmadığını ima ediyordu.
Neo bir şey yapamadan uykuya daldı.
…
Parlak güneş ışığı Neo’nun göz kapaklarını deldi.
Bir homurtuyla uyandı.
“Kendimi berbat hissediyorum.”
Saçlarını ovuşturarak etrafına bakındı.
Gururlu, geniş, kırık bir geminin demirlediği bir limandaydı.
Bölgede sayısız vatandaş toplanmıştı.
Onları dinleyen Neo, birinin… kraliçelerinin… sağ salim dönüşünü kutladıklarını öğrendi.
“Neredeyim?”
Neo, kraliçeyi kurtarmaya çalışırken bayıldığını hatırladı.
Neler olduğunu öğrenmek için kalabalığı yararak ilerledi.
Gözleri fal taşı gibi açıldı.
Gemiden çıkan, koyu renkli, çökmüş yanakları olan genç Elizabeth’i gördü.
Kadın açlıktan bitkin görünüyordu.
Kollarında, beş ya da altı aylık bir kız çocuğu uyuyordu.
“Elizabeth ve Amelia mı?“ diye düşündü.
Bir muhafız Elizabeth’e yaklaştı.
“Kral ve prens ne durumda, kraliçem?” diye sordu muhafız.
Elizabeth başını salladı.
Vatandaşları ve muhafızları sakinleştirmeye çalıştı, ama onların üzüntüsü hissedilebiliyordu.
Kimse aklı başında gibi görünmüyordu.
Dudaklarını ısırarak gözyaşlarını sakladı ve ifadesiz bir maske taktı.
“Ağlamayın. Fazla zamanımız kalmadı.” Elizabeth sert bir sesle konuştu. ”Falcon Korsanları birkaç hafta içinde adamıza varacak. Hazırlanmalıyız ve…
“Gemide kurtulanlar var. Onlara bakın.”
“K-Kraliçem, peki ya takviye kuvvetler? Diğer ülkelerden yardım isteyemez miyiz?” Muhafız korku dolu bir ifadeyle sordu.
“… Denedim ama reddettiler. Ülkemizin onlara verecek hiçbir değeri kalmadı, bize yardım etmeleri için bir neden yok.”
Kraliçe saraya doğru ilerledi.
Halk şok ve çaresizdi.
Korsanların elinde sonlarının geldiğinden emin görünüyorlardı.
Ancak kararlı bir şekilde duran Kraliçe’yi görünce, biraz umutlandılar.
Askerler ve vatandaşlar işe koyuldu.
Bir süre sonra Neo, gemiden kurtulanlar arasında tanıdık yüzler gördü.
Paul ve Clara.
İkisi de çocuktu; Paul, Amelia ile aynı yaşta ya da birkaç ay daha küçüktü, Clara ise bir ya da iki yaş büyüktü.
Neo, etrafı gözetlerken birinin kendisine seslendiğini duydu.
“Kraliçe şimdiye kadar kocasıyla birlikte yaşıyordu. Buraya gelirken gemisi saldırıya uğradı.”
Arkasını döndüğünde, on yaşındaki Amelia’yı gördü.
Hayır.
Amelia’ya benziyordu, ama bir şey farklıydı.
Ne olduğunu tam olarak anlayamadı.
Yine de onun Amelia olmadığını anlayabilirdi.
“Sen kimsin?“ diye sordu.
“Kim olduğumu tahmin et?” diye sırıtarak gülümsedi.
“…Elizabeth’in gizli çocuğu.”
Sanki bir aptala bakar gibi ona baktı.
“Benden başka kimse seninle konuşamaz ya da seni göremez. Bu rüya dünyasının bir sahibi olduğunu düşünmemiş miydin?”
Neo’nun gözleri hafifçe büyüdü.
Ona dikkatle baktı.
“Bu kadar yaşlı olmana rağmen kendini çocuk sanan bir sapık olduğunu bilmiyordum…”
“Yaşlı mı? Bana yaşlı demeyecektin, değil mi?”
Tiran Kraliçe’nin baskısı onu sardı.
Neo bir adım geri attı ve bilinçsizce başını salladı.
“Elbette yaşlı değişsiniz.”
“İyi,” diye gülümsedi. ”Beni takip et.”
Yalnız başlarına sahilde yürüdüler.
Neo, laneti kendisine aktarması için onu ikna etmesi gerektiğini biliyordu, ama durumdan anladığı kadarıyla Elizabeth onu buraya bir nedenden dolayı çekmişti.
Ona söyleyecek bir şeyi olmalıydı.
Onu dinlemeye karar verdi.
“Korsanlar ülkemi yenemeyecek,“ dedi.
“Biliyorum. Denizkızı Ülkesi hala ayakta olduğuna göre, korsanları yenmiş olmalısınız.”
“O değil.” Başını salladı. “Korsanlar hiç saldırmadı. Sonuçta…”
Topuklarını döndü ve ona baktı.
“Gemiye saldırdıklarında yok oldular.”
“…Neden halkına bunu söylemedin? Hepsi, gemideki pusu başarısız olunca korsanların tekrar saldıracağından endişeleniyorlar.”
Elizabeth sırıttı.
İyi ki çocuktu, yoksa Neo onun bu kadar gülümsemesini görünce kalp krizi geçirebilirdi.
“Korsanların nasıl yenildiğini onlara söyleyemedim. Nasıl olduğunu tahmin edebiliyor musun?”
Neo düşündü.
Cevap açıktı…
Denizkızı Ülkesinin Titreme sınıfı büyüsüyle yapmıştı.
Herkesin düşündüğünün aksine, bu büyü ülkenin mirası değildi.
Korsanlar saldırdığında, Amelia’nın babası Büyük Okyanus Tanrısı Poseidon tarafından Elizabeth’e verilmişti.
Bu, romanda ortaya çıkmıştı.
Elizabeth’in kocasının gerçek kimliğini ondan başka kimse bilmiyordu.
“Tahmin edemiyor musun?”
Neo sessiz kaldı.
“Korsanlar ikiz kardeşim tarafından yenildi.”
“…?”
Elizabeth’in bir kız kardeşi olduğunu duymamıştı, ikiz kardeşi olduğunu ise hiç.
Onun ifadesini görünce güldü.
“Demek sen de böyle bir yüz yapabiliyorsun.”
“İkiz kardeşi mi?” diye sordu.
“Evet, ikiz kardeşim. O, Amelia’nın biyolojik annesi ve Büyük Okyanus Tanrısı Poseidon’un karısıydı.”
“… Ne?”
—————————————————-
Anka Novel
[Çevirmen: Kül]
[Prova Okuyucu: Kül]
—————————————————-
Yorum
Duygularını ifade et
0 İfade